21 Aralık 2012 Cuma

Anneme - Cengiz İmren


Anladim ki kendim için dogmamisim ben
Anladim ki öylesine yasiyorum istemeden
Çocuklugum acilar içinde geçti
Hayellerim küreksiz bir sandalin
Umutlarim kör bir kuyunun dibinde agir yarali
Iste bu yüzden hayatim böyle farkli
Gözlerim taaa dogustan kalma yasli
Gençligimi dogdugum sehirde biraktim
Dar sokaklarin issiz caddelerin yalniz adamiydim
Barut kokulari cam kiriklari faili meçhulleri
Dilimden düsmezdi hiç ayrilik heceleri
Karanlik mahallemin aydinlik yaniydim ben
Sevdalarimi sevdigim sehirde biraktim
En masum en delien cocuksu olan
Unutmadim hala parlayan su kazanini anne
Yanginlarimi dogdugum yerde sakladim
Ayrilik vakti gelip çatmisti
Toplarken esyalarimi gözyaslarimla doldurdum
Yil bin dokuzyüz seksen dokuz
Bütün güllerimi soldurdum
Giderken kararliydim yüregimde yaraliydi
Hayat çok pahaliydi yokluk zamaniydi
En acisi bizi o halde birakan en kötüsü herseyimizi sattiran
ve bunlari bir bir karartan bir babaydi
Ben yolcuydum artik
Bugün anladim ki kendim için dogmamisim ben
O gün anladim ki öylesine yasiyorum istemeden
Sevdigimi sevdigim sehirdebiraktim giderken
Sende gittin anne beni bir basima biraktin
Sende gittin.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder